Επανάσταση της Ηθικής

Είναι προφανές! Κάπου «την πατήσαμε» και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Όλοι παλεύουν και γκρινιάζουν, επιχειρώντας απεγνωσμένα να απαλλαγούν από τον πόνο που βιώνουν. Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ; Τι έφταιξε; Ποιοι και γιατί μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση; Μήπως το επιτρέψαμε; Κι αν ναι, γιατί; Και τώρα;

Τώρα είναι καιρός να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά με ειλικρίνεια. Να επαναπροσδιορίσουμε αντιλήψεις, κίνητρα, συνήθειες και ήθη, με κριτήρια χρησιμότητας και προόδου. Και κατόπιν να μπούμε σε δράση διεκδικώντας έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που τώρα χρειαζόμαστε είναι μια Επανάσταση της Ηθικής!

Η ηθική μας χτίστηκε πάνω σε ένα σύστημα απαγορευτικών κανόνων που στηρίζεται σε πυλώνες αντικρουόμενων πεποιθήσεων:

«Κοίτα να γίνεις κάποιος, μη σε γελάει ο κόσμος» - «Κανείς δεν πρόκοψε με το σταυρό στο χέρι».

«Να είσαι σωστός, να έχεις το κούτελο καθαρό» - «Κάνε και λίγο τα στραβά μάτια, δεν θα αλλάξεις εσύ τον κόσμο».

«Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία» - «Τι τα θες, όπου φτωχός και η μοίρα του».

Καταλήξαμε αιχμάλωτοι σε μια φυλακή χτισμένη από «μη» και «δεν πρέπει». Και όποια δράση είναι ικανή να μας βγάλει από αυτή τη φυλακή κάποιοι την έντυσαν με το μανδύα της αμαρτίας. Το ηθικό χρέος επιτάσσει συμμόρφωση. Κι όσο συμμορφώνεται κάποιος τόσο πιο πολύ χρωστάει. Κι έτσι λίγο - λίγο μπολιάστηκε μέσα μας η παθητικότητα και η ηττοπάθεια.

Μοναδικό μας καύχημα το περιβόητο φιλότιμο, για το οποίο τόσο υπερήφανοι είμαστε. «Εντάξει, μωρέ....» το ένα, «δεν βαριέσαι...» το άλλο, «δεν πειράζει, κάτι θα κάνουμε να τα βολέψουμε», «κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό». Και κάπως έτσι φτάσαμε να πλέουμε σε μια θάλασσα μετριότητας.

Όχι!

Το Καλό δεν είναι για να πετιέται στο γιαλό. Το Καλό δεν είναι για να καλοπιάνει αλλοιωμένες συνειδήσεις. Το Καλό χρειάζεται να πιάνει τόπο! Οφείλουμε να το τιμάμε, να το προστατεύουμε, να το αναδεικνύουμε και να το αναπαράγουμε!

Αρκετά πια με τις φιλικές τιμές (φιλό-τιμο). Τέρμα με τις εκπτώσεις! Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την αξία και την πολυτιμότητά μας και να επιδιώξουμε ενεργά αυτό που μας αναλογεί.

Ποιος είπε ότι έτσι πρέπει να είναι ο κόσμος; Ποιος είπε ότι δεν αλλάζει τίποτα; Ποιος είπε ότι ηθικό είναι το γενικώς αποδεκτό; Ποιος είπε ότι για να πετύχεις αυτά που ονειρεύεσαι, πρέπει να κυλιστείς στο βούρκο; Ποιος είπε ότι το σημαντικό είναι να είσαι αρεστός; Ποιος είπε ότι για να είσαι καλός, πρέπει να υπομένεις παθητικά και να γυρνάς και το άλλο μάγουλο, όταν σε χτυπάνε; Ποιος είπε ότι μεγαλοθυμία είναι να ανέχεσαι και να καλύπτεις την βλαβερή συμπεριφορά του άλλου;

Εντέλει δεν έχει σημασία ποιος τα είπε όλα αυτά, αλλά εάν εσύ συμφώνησες ότι έτσι είναι.

Το να μην κάνει κάποιος το «κακό» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι «καλός». Η ανοχή, η αδράνεια, η παθητικότητα, η μη ανάληψη ευθύνης είναι εξίσου ανήθικα, γιατί συντηρούν την κακοδαιμονία.

Ηθική δεν είναι το να μην αδικείς, αλλά να επιδιώκεις ενεργά το δίκαιο.

Ηθική δεν είναι το να μη μισείς, αλλά να αγαπάς ενεργητικά και να το υποστηρίζεις έμπρακτα.

Ηθική δεν είναι το να μη βλάπτεις τον άλλο, αλλά να φροντίζεις ουσιαστικά για την πρόοδό του.

Ηθική δεν είναι το να μην ψεύδεσαι, αλλά να κάνεις τα πάντα ώστε να λάμψει η Αλήθεια.

Ηθική δεν είναι το να μην είσαι αγενής, αλλά να γονεύεις το καλύτερο στον κόσμο με την εκδήλωσή σου.

Η Ηθική δεν αφορά περιορισμούς. Η Ηθική είναι ένα πεδίο Δράσης, Δημιουργίας, Εξέλιξης και Ευθύνης. Η Ηθική αποτελεί ένα πεδίο εκδήλωσης Αρετών με άπειρες δυνατότητες. Η Ηθική είναι ένα πεδίο Ελευθερίας!

Απέναντι σε καθετί που πονηρά επιβουλεύεται και επιχειρεί να παραπλανήσει καλλιεργώντας ψευδοηθικά διλήμματα, η Ηθική επιτάσσει να είμαστε Αμείλικτοι.

Είναι καιρός να διεκδικήσουμε έναν καλύτερο κόσμο σπάζοντας τις περιοριστικές πεποιθήσεις μας. Να βάλουμε ψηλά τον πήχη επιδιώκοντας το καλύτερο, πρωτίστως από τον ίδιο μας τον Εαυτό!

Πολλές φορές γνωρίζουμε πιο είναι το σωστό. Το ζήτημα είναι αν τελικά το επιλέγουμε όταν διαπιστώνουμε ότι αυτό μπορεί να θίξει τη βολή μας, την εικόνα που έχουμε προβάλλει προς τους άλλους, τα όσα κατέχουμε, την εξουσία μας.

Γιατί εμείς οι ίδιοι είναι που κάτω από την πίεση της ανάγκης του Εγώ μας, προδίδουμε την Ηθική, την κόβουμε και τη ράβουμε στα μέτρα του, στερώντας από τη συνείδησή μας το ζωτικό της χώρο.

Πολλά μπορεί να πει κανείς. Πολλά μπορεί να ισχυριστεί και να διακηρύξει, χρησιμοποιώντας την Ηθική ως σύμμαχο, κάθε που τα συμφέροντά του θίγονται, για να κατηγορήσει τους άλλους. Ωστόσο, έχει πολύ ενδιαφέρον πώς έχουμε την τάση να δικαιολογούμε τις πράξεις μας και τις συμπεριφορές μας, «καμπυλώνοντας» το χώρο της Ηθικής, ώστε να χωρέσει το εγώ μας. Μάταια, όμως.

Γιατί, όλη η Ηθική συμπυκνώνεται στην πράξη. Εκεί εκτίθεται, αποκαλύπτεται, εκδηλώνεται. Εκεί είναι που γίνεται πια αναγνωρίσιμη και αντιληπτή. Και σε εκείνο το σημείο είναι που παύει να αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Ή είναι ή δεν είναι.

Θέλετε να δείτε περισσότερα άρθρα σαν αυτό;
Σκεφθείτε να γίνετε υποστηρικτής της δουλειάς μας και δείτε τους παρακάτω συνδέσμους :
Εγγραφείτε στο news letter του Compose a DreamLife blog 
Ακολουθείστε τη σελίδα μας στο Facebook