Ο νόμος του διαχωρισμού

Ο άνθρωπος πορεύεται στη ζωή του σύμφωνα με τα όσα πιστεύει, τα όσα καταλαβαίνει και τα όσα γνωρίζει ή νομίζει πως γνωρίζει. Ακολουθώντας όλα αυτά σκέφτεται, νιώθει, επιλέγει, αποφασίζει και πράττει.

Υπάρχουν όμως περίοδοι στη ζωή του, που ακόμα και αν ακολουθεί όλα όσα θεωρεί πως αποτελούν τη βάση του για να πορεύεται στη ζωή, η ζωή του μοιάζει να ελλείπεται αρμονίας.

Πολλοί άνθρωποι οδηγούμενοι από τη βαθιά εσωτερική τους ανάγκη στρέφονται εντός τους για να ανατρέψουν την ανισορροπία που βιώνουν. Μια κίνηση ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Παρότι όμως τελείται αυτή η εσωτερική στροφή, η δυσαρμονία είτε δεν φεύγει ολότελα, είτε επανεμφανίζεται μετά από λίγο καιρό, είτε μοιάζει να έχει κολλήσει επάνω του σαν βδέλλα που συνεχίζει ακάθεκτη την αφαίμαξη της εσωτερικής και της εξωτερικής του ευημερίας.

Και εδώ έρχεται το μέγα ερώτημα που απασχολεί πολλούς ανθρώπους που με σοβαρότητα έχουν ασχοληθεί με την ανάπτυξή τους.

Γιατί δεν είναι εφικτό το μόνιμο και σταθερό αποτέλεσμα και πως θα μπορούσε αυτό να καταστεί δυνατό;

Υπάρχει κάτι με το οποίο μπολιάζεται ο άνθρωπος από τις πρώτες στιγμές του στη ζωή, το οποίο δεν του επιτρέπει σχεδόν σε όλη του την πορεία να επιτύχει τον βαθμό αρμονίας που επιζητά.

Αυτό το κάτι είναι ο νόμος του διαχωρισμού.

Εκπαιδεύεται από μικρός σε αυτόν και μεγαλώνοντας μέσα σε έναν πολιτισμό που είναι φτιαγμένος από δαύτον, μαθαίνει να πολλαπλασιάζει την παρουσία του σε κάθε τι που αγγίζει και επιλέγει να ζει.

Όμως αν σκεφτούμε πως όλα ξεκινούν από τον εσωτερικό μας κόσμο και μέσα από τις δράσεις μας και τις συμπεριφορές μας εξωτερικεύονται, θα διαπιστώσουμε πως όλα μας τα θέματα, όλα τα προβλήματα ξεκινούν από μέσα μας, γιατί εκεί είναι το μέρος που βρίσκονται.

Έτσι και ο νόμος του διαχωρισμού εντοπίζεται πρωτογενώς μέσα μας.

Θα τον βρούμε σε πλήρη ανάπτυξη και λειτουργία στον τρόπο που σκεφτόμαστε, στον τρόπο που κατανοούμε, στον τρόπο που επεξεργαζόμαστε, στον τρόπο που αισθανόμαστε. Σε κάθε τι.

Λειτουργεί τόσο αθόρυβα που είναι δύσκολο να εντοπιστεί το σημείο εκκίνησης του. Το σημείο στο οποίο έγινε το πρώτο εσωτερικό big bang και διαχωρίστηκε ο εσωτερικός μας κόσμος.

Το πρώτο βήμα που χρειάζεται να κάνουμε, για να μπορέσουμε σταδιακά να προσεγγίσουμε το σημείο εκπόρευσης του, είναι να παρατηρήσουμε πώς κατανοούμε τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας.

Συνήθως οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε μία υψηλή, κατά τα φαινόμενα, λειτουργία η οποία μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε τα όσα επιθυμούμε. Αυτή η λειτουργία δεν είναι άλλη από την λειτουργία της αντίληψης.

Είναι άραγε η αντίληψη σύμμαχος ή εχθρός στην προσωπική μας πορεία προς την απαλλαγή από τη δυσαρμονία στη ζωή μας;

Η αντίληψη (αντί + λήψη) είναι προϊόν μετάφρασης.

Που σημαίνει πως δεν λαμβάνω την όποια πληροφορία ατόφια, αυθεντική και καθαρή αλλά την μεταφράζω, την αποδίδω μέσα από τα όποια μεταφραστικά φίλτρα διαθέτω.

Αυτό συμβαίνει στον κάθε άνθρωπο όταν δεν έχει αναπτύξει την ικανότητα της ερμηνείας και την έχει υποκαταστήσει με άλλες ικανότητες όπως αυτή της μετάφρασης.

Η ικανότητα της ερμηνείας είναι εκείνη που μας δίνει την δυνατότητα να διατηρούμε συνδεδεμένο και άρρηκτα ενωμένο τον εξωτερικό εαυτό με τον αυθεντικό, θείο κόσμο που υπάρχει μέσα μας. Είναι η ικανότητα να λαμβάνονται τα μηνύματα εκ των έσω ατόφια χωρίς αλλοίωση.

Από την άλλη η μετάφραση έρχεται να καλύψει το κενό της μη ανάπτυξης της ικανότητας της ερμηνείας. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε από την εμπειρία μας, κάθε ομιλούμενη γλώσσα, πόσο μάλλον η εσωτερική, χάνει το νόημα, την ουσία και τη δύναμη της όταν γίνεται απόπειρα να αποδοθεί σε κάποια άλλη γλώσσα.

Κάπως έτσι, και επειδή σπάνια οι άνθρωποι μαθαίνουμε να ομιλούμε την εσωτερική μας γλώσσα, εκπαιδευόμαστε σε ένα σωρό άλλες γλώσσες - φίλτρα που έρχονται να μεταφράσουν και να αποδώσουν τα εσωτερικά μηνύματα.

Και εδώ είναι που αρχίζει το ατελείωτο πανηγύρι της δυσαρμονίας στη ζωή μας.

Το πρώτο σημείο στο οποίο μπορούμε να εντοπίσουμε τα αποτελέσματα αυτής της δυσαρμονίας είναι στον πρώτο κατακερματισμό που κάνει ο άνθρωπος για να αντιληφθεί τον εαυτό του εφόσον δεν μπορεί να τον ερμηνεύσει.

Αυτός ο κατακερματισμός ξεκίνησε με την προσέγγιση που λέει για τον μέσα και τον έξω εαυτό. Αυτό όμως δεν έφερε αποτελέσματα και προχωρήσαμε ακόμη περισσότερο στη διαίρεση της ανθρώπινης ύπαρξης σε νου, καρδιά και σώμα.

Το γεγονός πως τα χωρίσαμε για να τα αντιληφθούμε δεν σημαίνει απαραιτήτως πως μας βοήθησε και να ενοποιηθούμε και να γίνουμε μία ολοκληρωμένη και αδιαίρετη ύπαρξη.

Φυσικά δεν σταματήσαμε στον διαχωρισμό αυτό, γιατί ως επόμενο και φυσικό δεν ήταν αρκετό για να καταλάβουμε.

Γι' αυτό και προχωρήσαμε περαιτέρω στην μετάφραση του κάθε μέρους.

Η μετάφραση αυτή όμως γίνεται μέσα από δυσλειτουργικά φίλτρα που κληρονομήσαμε μεγαλώνοντας. Φίλτρα που και αυτά εμπεριέχουν και λειτουργούν σύμφωνα με το νόμο του διαχωρισμού εφόσον από αυτόν εκπορεύθηκαν.

Έτσι εμποτιστήκαμε ακόμη πιο βαθιά από τον διαχωρισμό και η αρμονία ξεμάκρυνε ακόμη περισσότερο από τον ορίζοντα με αποτέλεσμα αντί να κινηθούμε προς την ένωση να πάμε στην αντίθετη κατεύθυνση και να χαθεί η ομαλή ροή ανάμεσα στον νου, στην καρδιά και στο σώμα.

Λόγω του μεγάλου κατακερματισμού που έχουμε υποστεί είναι δύσκολο, ακόμη και αν κατορθώσουμε να καταλάβουμε πως λειτουργεί μία αδιαίρετη ύπαρξη, να μπούμε σε ορθή λειτουργία, ανεπηρέαστοι από τον νόμο του διαχωρισμού.

Τι μας μένει λοιπόν να κάνουμε εκτός από το να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά;

Να πιάσουμε το νήμα που ξετυλίξαμε τόσα χρόνια και να αρχίσουμε να το μαζεύουμε, ώστε λίγο, λίγο να μειώσουμε τις αποστάσεις που δημιούργησε επάνω μας ο διαχωρισμός.

Ας ενώσουμε, λοιπόν, τα πρώτα κομμάτια.

Ας ενώσουμε αρχικά νου, καρδιά και σώμα που λειτουργούν αυθαίρετα και αυτόνομα το κάθε ένα και ας αρχίσουμε να τα βάζουμε στην τροχιά της ένωσης.

Αναρωτήσου...

Για την ανθρώπινη ύπαρξη πόσο αρμονικά μπορεί να λειτουργεί ένας νους χωρίς καρδιά;

Τα αποτελέσματα τέτοιων μυαλών τα έχουμε δει.

Πόσο αρμονικά μπορεί να λειτουργεί μια καρδιά χωρίς νου;

Τα αποτελέσματα τέτοιων καρδιών επίσης τα έχουμε δει.

Όπως έχουμε διαπιστώσει και πόσο καταστρεπτικά μπορεί να είναι τα αποτελέσματα τέτοιων μονομερών λειτουργιών στο ανθρώπινο σώμα.

Η απουσία της καρδιάς στον νου και του νου στην καρδιά προκαλεί δυσαρμονία και αποκλείει την ωρίμανση και την ανάπτυξη του γίγνεσθαι.

Μια ζωή χωρίς νου ή χωρίς καρδιά, είναι ζωή μισή και καταδικασμένη στην απουσία.

Στο σημείο αυτό χρειαζόμαστε έναν σοφό δάσκαλο να μας δείξει τον δρόμο.

Τι θα μας ερμήνευε ένας τέτοιος δάσκαλος, αν υπήρχε κάπου εκεί μέσα μας;

Ίσως να μας έλεγε πως όταν ο νους μαθαίνει να νιώθει με αρωγό την καρδιά και η καρδιά μαθαίνει να σκέφτεται με αρωγό τον νου, οι πράξεις ακολουθούν αυτόν τον εσωτερικό χορό και τότε η ανθρώπινη ύπαρξη ποτίζεται με μια στάλα ένωσης που θα θέσει τα θεμέλια για την ωρίμανση του ανθρώπου οδηγώντας τον στην αδιαίρετη ύπαρξή του.

Όταν ο νους και η καρδιά ζουν μαζί, μα δίχως έρωτα, ότι και αν παράγουν δεν δημιουργεί πεδίο αγάπης μέσα στο οποίο μπορεί ο άνθρωπος να αναπτυχθεί.

Όμως όταν ο λόγος του νου και ο λόγος της καρδιά είναι σε ερωτική ένωση, τότε η ζωή είναι παιδί του εσωτερικού, αυθεντικού εαυτού και αποτελεί προϊόν εκπλήρωσης του έρωτα και της αγάπης ανάμεσα στην θεία χάρη κι τη θνητότητα που εμπεριέχονται στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Όταν τελείται αυτή η ένωση παύει η επιρροή του διαχωρισμού, σταματούν τα δίπολα να μας κατακερματίζουν και αναπτύσσεται η σοφία του γίγνεσθαι της ενοποιημένης ύπαρξης.

Ας το πάρουμε αλλιώς, λοιπόν, και στην ψύχρα του νου ας σταλάξουμε μια σταγόνα από τον έρωτα της καρδιάς.

Ας το πάρουμε αλλιώς και στην ματαιοπονία της καρδιάς ας σταλάξουμε μια σταγόνα από τον έρωτα του νου.

Ας το πάρουμε αλλιώς και ας επιτρέψουμε στον θείο έρωτα να τελέσει έρωτα εντός μας για να ευλογηθούμε με το γίγνεσθαι της αθανασίας μέσα στη θνητότητα της ταπεινής, μα σπουδαίας, ανθρώπινης ύπαρξης μας. 

Θέλετε να δείτε περισσότερα άρθρα σαν αυτό;
Σκεφθείτε να γίνετε υποστηρικτής της δουλειάς μας και δείτε τους παρακάτω συνδέσμους :
Εγγραφείτε στο news letter του Compose a DreamLife blog 
Ακολουθείστε τη σελίδα μας στο Facebook